Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

On the necessity of the ''INITIATIVE of Communist and Workers’ Parties''

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την συνεδρίαση της 9μελούς Γραμματείας της ‘Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία των ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης τους’, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα. Αναφέρεται στην αναγκαιότητα και τη σημασία αυτής της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ. Επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε αυτό το κείμενο στα αγγλικά επειδή είναι διεθνές θέμα και αφορά την κοινή στρατηγική των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
On the occasion of the meeting of the 9 member Secretariat of the ‘INITIATIVE of Communist and Workers’ Parties’ on January 27, we are writing on the necessary existence of Communist Parties and of the INITIATIVE in the context of the European Union. Let us begin this elaboration with the elementary Marxian thesis that there is one fundamental division within society. One can either be with the working class, or with the Capital. And there is only one position in relation to this non-negotiable either/or which entails struggle towards an indivisible, classless society. It is the communist position that answers the aforementioned dilemma without hesitation: with the working class. The necessary road to an indivisible society, without division into classes, without division into exploiters and exploited, goes through the leadership of the working class and the organisation around its vanguard party, through the dictatorship of the proletariat and the socialist construction. The role of the communist party differs in each concrete socio-historical period, but is always necessary and leads the way for the movement.

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Τα λυσσασμένα παπαγαλάκια και τα Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑ





Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε τόσο από το αστικό κράτος όσο και από τα αστικά μέσα μαζικής εξαπάτησης μια συντονισμένη και λυσσαλέα επίθεση απέναντι στον κλάδο των φαρμακοποιών που έχει σαν σκοπό της τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα.

Με την προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση επιχειρεί να δώσει το δικαίωμα σε μεγάλες επιχειρήσεις όπως σούπερ μάρκετ να πουλάνε μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Τα συγκεκριμένα προϊόντα μέχρι σήμερα πωλούνταν μόνο σε φαρμακεία και μετά από την συναίνεση του φαρμακοποιού. Σήμερα προσπαθούν να τα πάρουν αυτά τα προϊόντα από την επιστημονική εποπτεία και να τα βάλλουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ όπως και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Ποια είναι τα οικονομικά κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτή την κίνηση;

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Η υποταγή του ανέφικτου




Μελετώντας τις ανθρώπινες κοινωνίες συχνά βρισκόμαστε μπροστά σε ιδέες και αντιλήψεις οι οποίες επηρέασαν και επηρεάζουν την παγκόσμια σκέψη σε μεγάλο βαθμό. Όλες αυτές οι ιδέες διατυπώθηκαν και εκφράστηκαν με ποικίλους τρόπους. Άλλες φορές ως φιλοσοφικά ρεύματα, άλλοτε ως θρησκευτικά κινήματα και άλλοτε πάλι ως ιδεολογίες.

Όλες αυτές οι προσπάθειες δοκιμάστηκαν στο χρόνο. Άλλες βρήκαν ερείσματα αρχικά μέσα στον λαό και εξαπλώθηκαν και άλλες παρέμειναν μονάχα στα μυαλά αυτών που τις σκεφτήκαν. Από τις ιδέες που κατάφεραν αρχικά να εξαπλωθούν κάποιες  παραμένουν ακόμα και στις μέρες μας ζωντανές ενώ κάποιες άλλες εγκαταλείφτηκαν και μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ποιες όμως ιδεολογίες, ποια φιλοσοφικά ρεύματα και ποια κινήματα παραμένουν ζωντανά; Τι είναι αυτό που τα κρατάει όρθια και τους προσδίδει μια διαχρονικότητα;

Πολλές απόψεις μπορούν  να διατυπωθούν και διατυπώθηκαν πάνω σε αυτό το θέμα και πολλοί μπορούν να υποστηρίξουν διαφορετικά πράγματα. Η ουσία όμως είναι πως οι βασικές αιτίες που μπορούν να προσδώσουν μια διαχρονικότητα σε κάποιες απόψεις είναι δύο. Η πρώτη είναι η επιστημονικότητα τους και η δεύτερη η υποστήριξη που θα δεχτούν από την άρχουσα οικονομικά τάξη.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια ταξική και είναι αναγκαία

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι έννοια μαρξιστική-λενινιστική. Η λέξη δικτατορία σε αυτή τη φράση έχει ΤΑΞΙΚΟ περιεχόμενο. Κανένας κομμουνιστής αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά. Αλλιώς κινδυνεύει να καταλήξει σε θέσεις οπορτουνιστικές και να στραφεί ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γιατί αυτό είναι η εγκατάλειψη της μαρξιστικής-ταξικής ανάλυσης της κοινωνίας και του κράτους. Η εγκατάλειψη της ταξικής ανάλυσης και του ταξικού περιεχομένου των κομμουνιστικών όρων είναι η επιτομή της αντίδρασης και του οπορτουνισμού. Και αυτή είναι ακριβώς η πρακτική των κομμάτων του ευρωκομμουνισμού, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που αποπροσανατολίζουν το κίνημα.

Η ιδέα του δημοκρατικού δρόμου στο σοσιαλισμό είναι η βασική ιδέα πίσω από τα κόμματα του ευρωκομμουνισμού. Η αντιδραστική αυτή ιδέα στηρίζεται σε μία αφηρημένη αντιπαράθεση μεταξύ δικτατορίας και δημοκρατίας με το αστικό, δηλαδή αταξικό, περιεχόμενο των όρων αυτών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως η ανωτερότητα του ιστορικού υλισμού, ως θεωρίας ανάλυσης του κόσμου και της θέσης και πράξης του ανθρώπου μέσα σε αυτόν, εκφράζεται και στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας. Η πολιτική θεωρία είναι -ιδωμένη ιστορικά υλιστικά- θεωρία πράξης, και δη επαναστατικής πράξης. Δε χωράνε στην ανάλυση του κράτους και της κοινωνίας αφηρημένες έννοιες. Η ιστορική υλιστική ανάλυση αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο, την ουσία των όρων που χρησιμοποιούνταν μέχρι τώρα από την αστική τάξη για να αφοπλίζουν το εργατικό κίνημα.

Ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, λοιπόν, πως όταν μιλάμε για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή τη δικτατορία της αστικής τάξης, μιλάμε για τη δικτατορία μίας τάξης επάνω στην άλλη. Μιλάμε όχι για μορφή διακυβέρνησης, όχι για μορφή πολιτεύματος, αλλά για το ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας. Για αυτό το λόγο, η έννοια δικτατορία, ιδωμένη ιστορικά υλιστικά, δεν έχει καμία σχέση ούτε πχ. με τον Ρωμαϊκό νομικό-πολιτικό θεσμό, ούτε με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Και αυτό γιατί αναφέρεται στο ποια τάξη εξουσιάζει, και όχι στο με ποιόν τρόπο το κάνει. Όπως γράφει ο Λένιν στο ‘Κράτος και Επανάσταση’:

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ο ρατσισμός στον καπιταλισμό


«Σαν ένας μακρόσυρτος, φρικιαστικός κεραυνός, προάγγελος κυκλώνων που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και τσακίζουν τις πόλεις, το αιφνίδιο μαντάτο αντήχησε σε όλη την Καραϊβική, ξεσηκώνοντας κραυγές, ανάβοντας τους δαυλούς της πυρκαγιάς: δημοσιεύτηκε ο νόμος της 30ης φλορεάλ έτους Χ (Μάης του 1802) που επανέφερε τη δουλεία στις γαλλικές αποικίες της Αμερικής. Ακύρωνε το διάταγμα της 16ης πλυβιόζ έτους II (Φλεβάρης 1794), πούχε καταργήσει τη δουλεία. Μια απέραντη αγαλλίαση ξέσπασε στους κατέχοντες, μεγαλοϊδιοκτήτες φυτειών, που ενημερώθηκαν γρηγορα για όσα τους ενδιέφεραν, αφού τα μαντάτα πετούσαν πάνω από τα καράβια. Πληροφορήθηκαν ότι θα ετίθετο πάλι σε ισχύ το προεπαναστατικό αποικιοκρατικό καθεστώς, πράγμα που θα τους επέτρεπε να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τα ανθρωπιστικά φληναφήματα αυτής της βρωμοεπανάστασης. Παντού, στη Γουαδελούπη, στη Δομίνικα, στη Μαρί-Γκαλάντ η αναγγελία του μηνύματος συνοδεύτηκε από μπαταρίες, κανονιοβολισμούς και φωταγωγίες ενώ χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες, απελευθερωμένοι δούλοι, οδηγούνταν με τον βούρδουλα στα παλιά τους παραπήγματα, ξυλοκοπούμενοι άγρια. Οι πρώην Λευκοί Άρχοντες όρμησαν μέσα από τους αγρούς, με αγέλες κυνηγόσκυλων σε αναζήτηση των παλιών τους δούλων που παρέδιδαν αλυσοδεμένους στους επιστάτες τους. Αυτό το άτακτο κυνήγι δημιούργησε τέτοιο φόβο για ενδεχόμενη σύγχυση σε ορισμένους απελεύθερους της προεπαναστατικής περιόδου, της Μοναρχίας, μικρομπακάληδες, μικροκαλλιεργητές, που συγκέντρωσαν τα υπάρχοντα τους με σκοπό να διαφύγουν στο Παρίσι. Εμποδίστηκαν όμως έγκαιρα από νέο διάταγμα της 5ης μεσιντόρ (Ιούνης) που απαγόρευε την είσοδο στη Γαλλία κάθε έγχρωμου. Ο Βοναπάρτης εκτιμούσε ότι η μητρόπολη είχε υπεραρκετούς νέγρους και φοβόντουσαν ότι ο μεγάλος αριθμός τους θα μετέδιδε στο ευρωπαϊκό αίμα "αυτήν την απόχρωση πούχε διαδοθεί στην Ισπανία μετά την εισβολή των Αράβων"».


Αλέχο Καρπεντιέ, Ο Αιώνας των φώτων


Το πολιτικό οικοδόμημα που έκτισε ο καπιταλισμός και που χρησιμοποίησε ως δούρειο ίππο για να συσπειρώσει γύρω του ευρύτερες λαϊκές μάζες ειδικά στα πρώτα του χρόνια ήταν η αστική δημοκρατία

Η Γαλλική επανάσταση διακήρυττε την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κατάργηση της δουλείας και την μετατροπή άμεσα των δούλων σε ελεύθερους πολίτες. Οι διακηρύξεις αυτές ειδικά στα πρώτα χρόνια μετά την εμφάνιση του διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης φάνταζαν εξαιρετικά πρωτοποριακές και έτυχαν ευρύτατης αποδοχής, ειδικά αυτά από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της φεουδαρχίας όπως τους δούλους και τους δουλοπάροικους.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Μη χρησιμοποιείς μάταια την ιδέα του κομμουνισμού (ΙΙ)

Λαϊκή κυριαρχία ή Λαϊκή Συμμαχία; Η παραποίηση της μαρξιστικής-λενινιστικής έννοιας του λαού

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, που σκοπό είχε να δείξει πόσο αντιδραστικός είναι ο οπορτουνιστικός σφετερισμός κομμουνιστικών όρων με τη δικαιολογία της ‘επικαιροποίησής’ τους, ακολουθεί το δεύτερο μέρος της ανάλυσης του κειμένου της Jodi Dean. Αυτή τη φορά θα εστιάσουμε την προσοχή μας στο παρακάτω απόσπασμα:

Η κυριαρχία είναι μια καλύτερη ονομασία της εξουσίας του λαού σε σύγκριση με τη δικτατορία. Ιστορικά, η δικτατορία δηλώνει μια προσωρινή ρύθμιση. Είτε ως πρόβλεψη του ρωμαϊκού συντάγματος είτε ως ένα βήμα προς τον μαρασμό του κράτους, η δικτατορία σημαίνει την κατ’ εξαίρεση σύγκλιση της νομιμότητας και της ανομίας, της ισχύος και του δικαίου. Η περιορισμένη χρονικότητά της, που ενέχει έκτακτα μέτρα και καταστάσεις εξαίρεσης,  επιτρέπει πράξεις που συντελούνται έξω από σχέσεις λογοδοσίας και ελέγχου, πράξεις που δικαιολογούνται μόνον από τον επαναστατικό ζήλο.  Ως εξαιρέσεις, συμβάλλουν σε καταχρηστική βία και δεν περιορίζονται στην αναπόφευκτη βία. Η κατάχρηση και η υπερβολή γίνονται ένα με την κατάσταση. Είναι καλύτερο η βία της εξουσίας να παραμένει μια εξαίρεση, κάτι κακό, το οποίο απαιτεί δικαιολόγηση: ήταν αναγκαία ή επεδίωκε την εκδίκηση, την απόλαυση, την προώθηση μερικών συμφερόντων; Εξυπηρετούσε το κοινό καλό; Η επαναστατική μανία του λαού δεν έχει όριο και είναι ανεξέλεγκτη. Αλλά αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να ενσωματωθεί σε μια κυβερνητική ή συνταγματική μορφή (είτε πρόκειται για τη δικτατορία του προλεταριάτου είτε για την κυριαρχία του λαού). Κάτι τέτοιο θα προκαλούσε και θα επέτρεπε καταχρηστικά μέτρα στο όνομα της επαναστατικής αλλαγής, σαν ο μετασχηματισμός του λαού να ήταν μια διαδικασία που θα μπορούσε να λάβει τέλος.  

Ας δούμε μία μία τις θέσεις που παραθέτει η καθηγήτρια στο παραπάνω απόσπασμα ώστε να καταλήξουμε στις αποπροσανατολιστικές διαστρεβλώσεις που οδηγούν αυτές οι θέσεις. Κατ’ αρχάς, η Dean προτείνει τον όρο ‘λαϊκή κυριαρχία’ ως όρο προτιμότερο για να ονομάσουμε την εξουσία του λαού από τον όρο ‘δικτατορία’. Η καθηγήτρια Dean προτείνει να ‘επιλέξουμε’ αυτή την ονομασία για το λόγο ότι ‘η δικτατορία ιστορικά δηλώνει μία προσωρινή ρύθμιση, την κατ’ εξαίρεση σύγκλιση της νομιμότητας και της ανομίας, της ισχύος και του δικαίου’. Η δικτατορία του προλεταριάτου για την καθηγήτρια θα σήμαινε πως ‘η επαναστατική μανία του λαού [που] δεν έχει όριο και είναι ανεξέλεγκτη’ ‘θα επέτρεπε καταχρηστικά μέτρα στο όνομα της επαναστατικής αλλαγής’. Αντίθετα, σύμφωνα με την Dean, ‘η βία της εξουσίας είναι καλύτερο να παραμένει μία εξαίρεση, κάτι κακό, το οποίο απαιτεί δικαιολόγηση’.

Ακούγονται τόσο λογικά και όμορφα όσα μας λέει η καθηγήτρια στα αυτιά της αστικής τάξης και όλων των αντιδραστικών στοιχείων της κοινωνίας. Παρόλαυτα, η καθηγήτρια υποτίθεται πως μιλά για επικαιροποίηση της κομμουνιστικής ορολογίας -και πρακτικής κατ’ επέκταση. Άλλωστε το όνομα του τελευταίου βιβλίου της είναι ‘Ο κομμουνιστικός ορίζοντας’. Πώς είναι δυνατό να καταλήγει σε τόσο αντιδραστικές θέσεις, αναρωτιέται κανείς; Σε αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Κακός καπιταλισμός ή κακοί καπιταλιστές;





Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την κατάρρευση εννιαώροφου κτιρίου του συγκροτήματος Rana Plaza στο Μπαγκλαντές που κόστισε τη ζωή σε περισσότερα από 1100 άτομα και έστειλε σακατεμένους στο νοσοκομείο πάνω από 2000 εργάτες 

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που άλλο εργοστάσιο ρούχων στην ίδια χώρα πήρε φωτιά με αποτέλεσμα να καεί ζωντανός παρόμοιος αριθμός εργατών διότι το εργοστάσιο δεν διέθετε εξόδους κινδύνου. Στις ΗΠΑ λίγους μήνες πριν πήρε φωτιά εργοστάσιο λιπασμάτων το οποίο βρίσκονταν, άκουσον, άκουσον, στις παρυφές της πόλης και δίπλα από δημοτικό σχολείο με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν να καούν μικρά παιδιά. Σήμερα πληροφορούμαστε από τον 902 πως και άλλο εργοστάσιο στις ΗΠΑ πήρε φωτιά και διερευνούνται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή μπήκε

Συχνά επίσης διαβάζουμε στον τύπο για τις απάνθρωπες συνθήκες που δουλεύουν οι εργαζόμενοι στις Ασιατικές χώρες. 

Διαβάζουμε πως στα εργοστάσια της Apple στην Ασία οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν λόγω των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας πηδώντας τις νύχτες από τα παράθυρα, μαθαίνουμε πως οι συνθήκες εργασίας είναι φρικιαστικές και οι αμοιβές τέτοιες που είναι αμφίβολο εάν το μηνιάτικο που παίρνουν φτάνει να καλύψουν τις ανάγκες μιας μέρας.

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Κεφαλαιοκρατικος τρόπος παραγωγής και υγεία







Με αφορμή το κλείσιμο των νοσοκομείων και την γενικότερη αποδόμηση του εθνικού συστήματος υγείας θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μερικές σκέψεις. Πριν πούμε όμως ο,τιδήποτε θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως αυτό που κάνει η σημερινή κυβέρνηση δηλαδή , ανθρώπους χτυπημένους από την κρίση, οικονομικά ευάλωτους φτωχοποιημένους και απελπισμένους να μην τους προσφέρει αρωγή στην αρρώστια τους είναι η μέγιστη αλητεία από την πλευρά τους και να ξέρουν πως όλα εδώ πληρώνονται.

Βλέπουμε το αστικό κράτος στη Ελλάδα να οργανώνει ένα τεράστιο σχέδιο αποδόμησης του εθνικού συστήματος υγείας το οποίο μπορεί να μην ήταν και το καλύτερο του κόσμου αλλά σίγουρα πρόσφερε περίθαλψη καθολικά σ όλον τον ελληνικό πληθυσμό και μάλιστα δωρεάν . Αυτό, λεν οι κυβερνήτες μας πως θα πάψει να υφίστανται και πως το ΕΣΥ τελικά θ αντικατασταθεί από μια υγειονομική δομή πολύ πιο ανεπαρκή , αλλά με χαμηλότερο λειτουργικό κόστος.

Κυρίες και κύριοι δεν βγαίνουμε, λένε, εν μέσω κρίσης να συντηρήσουμε μια τέτοια ακριβή μηχανή , θα πρέπει να την κάνουμε πολύ φθηνότερη, ή και να την εξαφανίσουμε ακόμα.

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Μη χρησιμοποιείς μάταια την ιδέα του κομμουνισμού (I)

Η χρησιμοποίηση των κομμουνιστικών εννοιών με διαστρεβλωμένο περιεχόμενο από αυτο-προσδιοριζόμενους μαρξιστές (ή, καλύτερα, μετα-μαρξιστές) -αφού τις επικαιροποιήσουν- είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο τελευταία. Η διαστρέβλωση των μαρξιστικών εννοιών και της κομμουνιστικής ορολογίας στην προσπάθεια να καταστεί η ‘ξύλινη γλώσσα’ επίκαιρη και ελκυστική είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να καταπολεμηθεί. Ο αγώνας αυτός στο πεδίο της ιδεολογικής σύγκρουσης, αν και όχι καθοριστικός, είναι απαραίτητος γιατί μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης, μέσω της αποφυγής επικίνδυνων και αποπροσανατολιστικών θέσεων. Έτσι μόνο μπορεί να μετατραπεί σε παράγοντα, που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ο ρόλος της εμπορικής πίστης στον καπιταλισμό και τι γίνεται όταν αυτή χάνεται




Στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής από τα πρώτα στάδια της εμφάνισης του και στις μέρες μας ακόμη περισσότερο θεμελιώδες ρόλο στην λειτουργία και την ανάπτυξη του παίζει η πίστη.

Κάθε μέρα ακούμε αυτή τη λέξη , πίστη, πιστωτής, πίστωση κτλ. Η πίστη στον καπιταλισμό είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του που όταν κλονιστεί, το σύστημα παύει πλέον να λειτουργεί ομαλά και μπαίνει σε φάση κρίσης, μέχρις ότου η πίστη να αποκατασταθεί ξανά οπότε το καπιταλιστικό σύστημα ξαναμπαίνει σε μια ομαλή φάση λειτουργίας.

Τι σημαίνει όμως πίστη  στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και πως αυτή βοηθά να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής; Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε κατανοητή αυτή την έννοια μέσα από μερικά παραδείγματα

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Για το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος

Μία είναι η βασική διαίρεση στην κοινωνία. Είτε με το Κεφάλαιο είτε με την εργατική τάξη. Και μία είναι η θέση σε αυτό το ερώτημα που τάσσεται και μάχεται υπέρ της αδιαίρετης κοινωνίας. Είναι η θέση των κομμουνιστών που απαντούν στο παραπάνω αδιαπραγμάτευτο ερώτημα χωρίς προστριβές: με την εργατική τάξη. Είναι διαφορετικός ο ρόλος του Κόμματος σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά πάντα απαραίτητος και πρωτοπόρος προς την αδιαίρετη κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

«Διαταξικές» συμμαχίες της αστικής τάξης και η στάση των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος

Το μεγάλο κεφάλαιο δεν μπορεί να ασκεί την εξουσία του μόνο του. Η συμμαχία με διάφορα στρώματα του πληθυσμού είναι επιβεβλημένη. Καθοριστική είναι φυσικά η μικροαστική τάξη στο σύνολο σχεδόν των εκφάνσεων της. Ωστόσο και μέρος των αγροτών, καθώς και μιας «μικροαστικοποιημένης» (στον τρόπο και την ποιότητα ζωής) μερίδας των εργαζομένων. Με αυτόν τον τρόπο το κεφάλαιο και το αστικό κράτος είναι σε θέση να ασκούν την εξουσία τους απρόσκοπτα και με λιγότερες αντιστάσεις, καθώς υφίσταται μια νομιμοποίηση του καθεστώτος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης από ένα μέρος της κοινωνίας. Κατά βάση πρόκειται για την ιδανική άσκηση ταξικής κυριαρχίας, καθώς οι πιο άμεσες μορφές εξουσίας τείνουν συχνά να είναι πιο ασταθείς και ως εκ τούτου παροδικές.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Νέο-φιλελευθερισμός και κοινωνία; Ή Εργατική τάξη και Κεφάλαιο;

Ο σφαλερός συλλογισμός όσων πιστεύουν πως ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο εχθρός, οδηγεί στο συμπέρασμα πως αν καταπολεμηθεί αυτή η άγρια μορφή καπιταλισμού -που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια από τις μορφές του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων- και απλά επανέλθουμε στη μορφή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο -τι σχήμα οξύμωρο!- τα προβλήματα του λαού αυτομάτως θα λυθούν. Όσοι συλλογίζονται με αυτό τον τρόπο, χάνουν τον μπούσουλα της ταξικής πάλης υιοθετώντας, όπως υποστηρίζουν, την οπτική γωνία της κοινωνίας ως συνόλου -ναι, στο ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμαστε- και πίσω από αυτή την εύμορφη μάσκα προωθούν τα συμφέροντα αυτών που ορκίζονται πως πολεμούν -για αυτό και δεν τίθεται από μεριάς τους καν θέμα εξόδου από την ΕΕ, για αυτό και, σύμφωνα με αυτούς,  τα συμφέροντα των εφοπλιστών πρέπει να εκπροσωπηθούν εξίσου με αυτά των εργατών. Ως εκ τούτου καμία σχέση δεν μπορούν να έχουνε με το ταξικό κίνημα και το ζωοφόρο αίτημα για ανατροπή του Κεφαλαίου. Ο εχθρός είναι το Κεφάλαιο, όχι τώρα, αλλά εδώ και δύο εκατονταετίες. Και όχι το Κεφάλαιο ως κάτι αφηρημένο, αλλά το Κεφάλαιο ως σχέση παραγωγής, ως κοινωνική σχέση εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το Κεφάλαιο είναι το εφοπλιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, οι πετρελαϊκές εταιρίες, οι μεγαλοφαρμακευτικές, οι μονοπωλιακές συγκεντρώσεις πλούτου που εξυπηρετούνται μεν εντατικότερα εξ’ αιτίας της κρίσης, αλλά εξυπηρετούνται καθολικά και είναι γέννημα και αποκορύφωμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Περί ξύλινης γλώσσας

Λένε την γλώσσα του επιστημονικού κομμουνισμού γλώσσα ‘ξύλινη’. Αποκαλούν ξύλινη την ορολογία εννοώντας πως είναι άτεγκτη, δεν αλλάζει. Και ενώ το άτεγκτο της ορολογίας των κομμουνιστών είναι παράσημο για αυτούς -γιατί οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που γέννησαν την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί αυτή η ορολογία για να τις ερμηνεύσει και να δείξει τον δρόμο προς  την υπέρβασή τους, όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ τη χρήση της μαρξιστικής ορολογίας για την ανάλυση της συγκεκριμένης ιστορικής συνθήκης- από αυτούς χρησιμοποιείται κοροϊδευτικά. Η ξύλινη γλώσσα είναι γι αυτούς μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται. Η ξύλινη γλώσσα είναι μια γλώσσα που δεν συμβαδίζει με τον καιρό γι αυτούς. Λες και ο καιρός άλλαξε εδώ και 200 χρόνια. Λες και ο ιμπεριαλισμός -το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού- για τον οποίο έγραφε πριν από 100 χρόνια ο Λένιν μας έχει αφήσει χρόνους. Λες και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε -που είναι καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, το είδος της οποίας ο Μαρξ ανέλυσε πριν 150 χρόνια- δεν πλουτίζουνε μονοπώλια, δεν προλεταριοποιούνται μικροπαραγωγοί και μικροβιοτέχνες.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Για την "Επαγρύπνηση"


Η σφοδρότητα με την οποία διεξάγεται η ταξική πάλη επιβάλλει στους κομμουνιστές και την οργανωμένη εργατική τάξη την ανάπτυξη επαναστατικής επαγρύπνησης[1]. Αυτή σε καμία περίπτωση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, αλλά αποκτάται με κόπο και μέσα από την εμπειρία που αποκτά κανείς μέσα από την ταξική πάλη. Ωστόσο η μαρξιστική-λενινιστική διαπαιδαγώγηση και η θεωρητική πάλη με τον οπορτουνισμό σε όλες του τις εκφάνσεις συμβάλει στην περαιτέρω θωράκιση του ταξικού και κομμουνιστικού κινήματος.

Σε αυτό το πλαίσιο, αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο του ιστολόγιου ως μέρος μιας πλατιάς θεωρητικής περιφρούρησης του εργατικού κινήματος απέναντι στο κάθε λογής οπορτουνιστή και προβοκάτορα, που επιχειρεί είτε να σπείρει την αστική και μικροαστική ιδεολογία εντός του κινήματος είτε να το θέσει σε κίνδυνο με την δήθεν «υπερεπαναστατικότητά» του. Φυσικά κινούμαστε μόνο στο περιθώριο της ταξικής πάλης, καθώς αυτή λαμβάνει χώρα αδιάλειπτα στους χώρους εργασίας και στις λαϊκές γειτονιές από τους κομμουνιστές και την ίδια την οργανωμένη εργατική τάξη. Ως εκ τούτου δεν είμαστε αρμόδιοι να κάνουμε υποδείξεις στο εργατικό κίνημα. Δεν θα χαριστούμε όμως σε κανέναν ο οποίος από έξω ή από μέσα προσπαθεί να το υπονομεύσει.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι προτεραιότητα των κομμουνιστών σήμερα πρέπει να είναι η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Πρόκειται για την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και τον συντονισμό του αγώνα της εργατικής τάξης και των σύμμαχών της τάξεων. Μέτα από δεκαετίες συστηματικής αποσύνθεσής του, το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη να αναγεννηθεί. Μόνο σε αυτήν την βάση θα καταστεί δυνατή η ανατροπή της παρούσας αντιλαϊκής πολιτικής που εξαθλιώνει μέρα με την μέρα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Άλλες, πόσο μάλλον εύκολες, λύσεις δεν υπάρχουν και όποιος το διατείνεται ενεργεί από άγνοια ή εκ προθέσεως κατά των συμφερόντων των εργαζομένων.

Προκειμένου να προλάβουμε τυχόν καλοθελητές, δηλώνουμε εμφατικά ότι δεν εκπροσωπούμε ούτε αποτελούμε όργανο κανενός πολιτικού κόμματος ή πολιτικής οργάνωσης. Οι αναρτήσεις εκπροσωπούν μονάχα τους συντάκτες τους. Είμαστε ωστόσο άνθρωποι στρατευμένοι και δεν έχουμε καμιά διάθεση να το κρύψουμε.



[1] Βλ. για παράδειγμα στο άρθρο 8 του καταστατικού του ΚΚΕ, που αφορά τις υποχρεώσεις του μέλους του Κόμματος: «Να περιφρουρεί το Κόμμα από τις επιθέσεις των κάθε λογής αντιπάλων του, αναπτύσσοντας την επαναστατική επαγρύπνηση.»